Jestem mamą. Taką jak Ty. Dbam o moje córki ze wszystkich sił. Staram się zapewnić im jak najlepszą opiekę.
Robię to raz lepiej, raz gorzej. Wciąż się uczę. Ale nie definiuje mnie to czy rodziłam naturalnie, czy to, że podawałam mleko modyfikowane, a może karmiłam piersią do drugiego roku życia. To nie jest wyznacznik bycia dobrą lub złą mamą.
Karmienie niemowląt urosło do sprawy najwyższej rangi w mamowym połświatku. Zostajesz mamą i już wszyscy dają sobie prawo zaglądać do Twojego stanika. Myślą, że mogą komentować białą zawartość Twoich piersi, czy też jej brak. Nagle Twoje cycki nie są już Twoją własnością, a oddajesz je dla wyższych celów. I biada jak się przed tym bronisz.
Przecież karmienie piersią to sama natura. Oczywiście. To najlepsze co możesz dać swojemu dziecku. To także bliskość, którą budujesz.
Jednak żadna butelka między Tobą, a dzieckiem nie sprawi, że Twoje relacje będą gorsze. Nadal możesz patrzeć mu głęboko w oczy, przytulać i być blisko.
Pamiętam komentarz czytelniczki pod wpisem, w którym pisałam, że nie karmiłam długo piersią swojej pierwszej córki. I pytanie:
Czy nie żałuję.
Otóż nie.
Żałowałbym, gdybym nie nakarmiła wcale.
Gdybym czekała na pokarm, który zanikł bezpowrotnie. Gdybym siedziała i nic nie zrobiła, by ukoić głód mojego dziecka. Wtedy bym żałowała. Ale nie tego, że nakarmiłam je.
Nieważne opakowanie, ważna zawartość.
Ważne, że nie czekałam na cud, a zareagowałam na potrzebę mojego dziecka. W końcu stałam się mamą, by o nie dbać. A nie głodzić. Bo co inni powiedzą.
Bycie mamą to coś więcej niż spełnianie wymagań i presji otoczenia.
Bycie mamą to wsłuchiwanie się w potrzeby dziecka i próba ich zaspokojenia.
Dziecko głodne- nakarm. Płaczące- przytul. Z kolką- spróbuj ukoić ból.
Nie piętnujmy mamy, która nie miała możliwości urodzić naturalnie, nie mieszajmy z błotem tej, której nie dane było karmić piersią.
To wszystko jest nieważne.
Ważne jest JAKĄ JEST MAMĄ. I to nie w Twoich oczach, a oczach dziecka.
Ile jest przecież mam, które wpadają w depresję zaraz po porodzie?
Bo presja otoczenia, a nawet bliskich okazuje się przytłaczająca.
Pamiętam na ile pytań od osób postronnych musiałam odpowiedzieć, gdy po kilku tygodniach prób karmienia piersią, przeszłam na mleko modyfikowane. Ja czułam ulgę, bo w końcu moja córka stała się spokojniejsza, gdyż najadała się. Wiedziałam, że dobrze zrobiłam, bo oszczędziłam jej i sobie płaczu, który towarzyszył nam przy każdym przystawianiu do piersi. Długie godziny ryku, bo pokarmu mało, a głód wielki. Ja się z tym pogodziłam, ale ludzie wokół mnie- niekoniecznie.
Oczywiście, że gdyby trafiła na lepszą opiekę okołoporodową to pewnie karmiłabym naturalnie dłużej ale… To nie ma teraz znaczenia. I taka jest prawda. Z czasem dorosłam do tego, by rozdzielać to co istotne, a to co nie. I nie tracić czasu na głupie przepychanki.
Na siłę udowadnianie racji którejkolwiek ze stron nie ma sensu. To co istotne jest zawsze pośrodku- Dziecko, które masz uczynić szczęśliwym.
I tylko Ty możesz Mamo tego dokonać. Nie poprzez sposób, w jaki karmisz. Ale sposób, w jaki otaczasz je opieką.
Nie zapominaj o tym.
Dokładnie bardzo dobrze napisane pierwsza karmilam 2 miesiące niecale,stres bo płakała miala kolki byl tak wielki u mnie ze zanikl,i najlepsze jest to ze odkad zaczęłam dawac jej modyfikowane przestala płakać więc nie kazda może karmic piersia jak widac ,druga córcia 7 miesiecy.i tez sam zanikl zaczelo jej brakowac.nie zaluje niczego co mogłam to robilam herbatki pobudzajace nie pomagaly mi.
Monika, u nas też stres przyczynił się do zaniku pokarmu przy pierwszej córce. Stres, który się pogłębiał i gdyby nie wsparcie męża to pewnie bym wpadła w depresję. A córce na pewno nie była potrzebna mama, która się stresuje. Nasze wybory- chociaż trudne to jednak są spowodowane głównym celem- dobrem dziecka.
oj tak kochana dokladnie tak jak piszesz.Mi tez mąż pomógł -trafili sie nam anioły:)
Ile ja łez wylałam kochana ale teraz z perspektywy czasu wiem ze dałam wszystko z siebie nie karmiłam piersia nie udalo się ale udalo się odciagac pogarm do 9 miesaca piła moje mleko i dałam jej wszystko co mogłam i wybaczyć sobie to chyba bylo najtrudniejsze nie jestem idealna moje dziecko nie umiesać jest wczesniakiem i bywa nikt nie pomosi winy Przestalam się obwinać i przekłułam porażkę w zwyciestwo
Gosiu, ja też miałam poczucie winy. To poczucie winy, które potrafi przytłoczyć, szczególnie gdy się jest mamą po raz pierwszy. A Ty? Byłaś bardzo dzielna- tak długo odciągałaś pokarm? Szacun!
Powinnaś byś z siebie dumna. I mam nadzieję, że jesteś 🙂
dziwi mnie to, że kobiety tak często przejmują się tym co inni powiedzą – przecież nigdzie nie jest napisane, że mm szkodzi, a nasze społeczeństwo mam wrażenie, że właśnie takie zdanie sobie wyrobiło. Osobiście karmiłam długo – Młody miał ponad 1,5 roku- jednak oboje tego chcieliśmy i również słyszałam, ze to już patologia. Kocham tą naszą patologie 😀
Ja myślę, że jak jesteś mamą po raz pierwszy to ciężko jest nie zwracać uwagi na to, co mówi otoczenie i bierzesz wszystko na siebie. Mi pomogło szybkie zajście w drugą ciążę i nabrałam dystansu 😀
A Wasza patologia- chciałabym, aby tylko takie patologie pojawiały się na świecie 😀 Pozdrawiam!
Trochę się z Tobą zgadzam, trochę nie. Sama miałam duzo problemow z karmieniem corki, pokarm wystapil dopiero w piatej dobie po porodzie, bylo go bardzo mało. Przesiedzialam godziny z laktatorem, zanim zaczelo leciec jak nalezy. Wolalam ją karmic moim pokarmem z butelki niż piersią, bo wiedziałam ile powinna wypic, a chcialam miec kontrolę nad tym, czy wystarczy jej mojego mleka (wiedzialam ze pokarmu bedzie mniej z racji choroby, ktora przechodzilam wczesniej). I tak 14 miesięcy… myslę, że nasz przypadek jest skrajny, ale i tak było warto.
Jeśli nie karmisz piersią to musisz mieć ważny powód. Badania mówią wprost, że zaledwie 2% kobiet ma niewystarczająca ilosc pokarmu. Dlaczego w Polsce ponad polowa dzieci jest karmiona mieszanką? Moim zdaniem wynika to z ogromnego braku swiadomosci jak wartosciowe jest mleko matki (jak uodparnia organizm dziecka) i lenistwa mam, ktore dają na noc mleko sztuczne by dzieci dluzej spaly – a w efekcie tracą pokarm… Trudno usprawiedliwić ignorancję i lenistwo. Niemniej jednak uwazam, że kobiety w Polsce powinny miec duzo wieksze wsparcie poloznych, doradczyń laktacyjnych i pediatrow – prawdziwe wsparcie a nie przykaz by karmić piersią. A mleko początkowe powinno być na receptę – to utrudniłoby tak łatwe sieganie po nie.
Ja jestem zbyt leniwa na mm, wstawanie, szukanie butelki, odmierzanie wody i mieszanki – koszmar. Ale mnie kp przyszlo latwo, wiec moje zdanie nie jest miarodajne. Za to uwazam, ze najlepszy sposob karmienia jest taki, ktory odpowiada i mamie i dziecku, taki ktory zaspokaja potrzeby. I nikomu nic do tego 🙂
A co z matką ktora czeka na ten cud i pozwala zgłodnieć dziecku? Bo nie podaje dziecku mieszanki wiedzac ze za chwile stanie sie ten cud i mleko poplynie? Ona jest zła mam rozumieć?